"CHOROBY" XXI WIEKU

W dzisiejszych czasach można dostrzec wiele "chorób": wyścig szczurów, zawiść, dwulicowość. Jest ich naprawdę wiele wokół nas. Czy są zaraźliwe? Ciężko jednoznacznie stwierdzić; dla niektórych pewnie tak, ale są na szczęście tacy, którzy dobrze umieją się bronić i o siebie dbać. Ja dostrzegam jednak inne dwie, moim zdaniem, najcięższe choroby. O czym mowa? O zazdrości i porównywaniu się.

Tak, dla mnie jest to wielki problem, z którym przez długi czas borykałam się sama. Okropna choroba, która zabiera radość życia.

Czasem zaczyna się bardzo niewinnie. Patrzysz na swoje rówieśnice, koleżanki, znajome, widzisz ich osiągnięcia, rzeczy i po prostu zazdrościsz. Chciałabyś być na ich miejscu. Porównujesz się i we własnych oczach jesteś gorsza - tracisz swoją wartość. Przestajesz dostrzegać własne sukcesy, bo jesteś zapatrzona w czyjeś życie. A nie dostrzegasz swojego, jakże wartościowego i ciekawego.

Prędzej czy później patrzysz także na znane osoby: wydaje się, że mają wszystko - jest sława, są pieniądze, branżowe imprezy, wywiady, zdjęcia na okładkach, tysiące obserwatorów na portalach społecznościowych. Znów pojawia się zazdrość, „bo one mają, a ja nie”, „nigdy taka nie będę”,… Po raz kolejny przestajesz w siebie wierzyć. Oglądasz się wokół i wydaje Ci się, że wszyscy mają lepiej, są lepsi, więcej osiągają. 
W swoich oczach względem nich Ty stoisz w miejscu.

Każda rozmowa z kimś z Twojego otoczenia, każdy wpis w social mediach udostępniony przez jakąś celebrytkę - kolejny powód do poczucia niższości, do płaczu, stresu, zamknięcia się w sobie. Przestajemy patrzeć na swoje życie i się nim cieszyć, osiągać coś, ponieważ jesteśmy zaangażowani 
w to, co dzieje się 
u kogoś innego. 

Zazdroszcząc, marnujemy siebie swój czas, humor, radość życia. Nie cieszymy się z własnych osiągnięć, bo ciągle nam mało i to wciąż „nie to”.

A przecież to bez sensu! Nie wiesz ile ktoś włożył wysiłku, aby być w tym miejscu, w którym teraz jest. Ty też włożyłaś wysiłek, aby być tu gdzie teraz. Ty, Twoje życie - też możecie być obiektem pożądania przez innych.

Nie patrz wokół, patrz na siebie!

Każdy daje z siebie tyle, ile może. Ty możesz oceniać tylko własne działanie, bo inni ludzie często ukrywają swoją prawdziwą drogę. Chcą ją przedstawiać spektakularnie, wyjątkowo - jakby albo wszystko przyszło im 
z niesamowitą łatwością, albo jak niesamowicie się poświęcali.
Wiadome jest jedno - sukces nigdy nie przychodzi sam. Trzeba na niego ciężko zapracować - włożyć 
w niego swój czas, wysiłek, zaangażowanie. I czekać, po prostu czekać. Bo efekty nigdy nie przychodzą od razu. 

Zazdrość i ciągłe porównywanie może sprawić, że nigdy nie będziesz zadowolona z tego co robisz. Nawet gdy osiągniesz coś wielkiego, to dla Ciebie wciąż będzie mało. 

Zawsze znajdą się osoby, które będą miały coś więcej, umiały coś lepiej, robiły coś bardziej przemyślanie. Ale są i takie, od których to Ty jesteś lepszy. Którzy patrzą na Ciebie z podziwem i mówią, że chcieliby być na Twoim miejscu - tylko, że o nich często zapominamy. 

„Paradoks” jest taki, że zawsze porównujemy się do osób lepszych w naszych oczach. Nie widzimy tego, że dla niektórych to my możemy być wzorem i to oni nam zazdroszczą.

Zwalcz w sobie to uczucie! Wymaż zazdrość ze swojego życia. Twoje życie jest jedynie w Twoich rękach i to Ty zdecydujesz co z nim zrobisz.

Sama też wielokrotnie zazdrościłam. Najpierw koleżankom ze szkoły, później ze studiów czy z pracy. Patrzyłam na znane osoby i po prostu zazdrościłam. Chciałam być taka jak one, mieć to co one. Do czego to prowadziło? Ciągłego gnojenia się, że jestem gorsza i nic nie osiągnę, uśmiech zniknął z mojej twarzy, często płakałam, czułam się nieatrakcyjna, byłam milcząca i wszystko przeżywałam wewnętrznie. Ja miałam już dosyć gnojenia się, poczucia gorszości, patrzenia na własne porażki i wymazywania sukcesów z głowy. Zdecydowałam się powiedzieć „STOP! Koniec z użalaniem się nad sobą i zazdrością”. Postanowiłam to zmienić, bo nie chciałam czuć się gorsza.

Dziś cały czas jestem na drodze wychodzenia z zazdrości. Nie jest to łatwe, szczególnie jeśli trwało to lata. Zrozumiałam jedno - każdy z nas jest inny, każdy z nas „coś” ma. Trzeba tylko to odkryć i to pokazywać. Nie patrz na to co ktoś ma, ale patrz na to co sam posiadasz - bo to jest Twoje i nikt Ci tego nie zabierze.

A jak jest u Ciebie? Uniknąłeś chorób XXI wieku, czy któraś Cię dopadła?